Lang, lang geleden reisden de Jonathan-recreanten elk voorjaar naar Griekenland voor zon, voetbal en nog wat dingen. Door corona werd deze traditie tot een Griekse tragedie – en ook in het voorjaar van 2022 ging het nog niet gebeuren. De drang naar de Middellandse Zee was echter groot bij velen en enorm bij sommigen. Dankzij het hoog druk zetten van één recreant stonden uiteindelijke enkele anderen op om een alternatief te organiseren. Toen ‘Valencia 2022’ werd gepresenteerd bleek die ene recreant liever naar Grolloo te gaan, maar dit terzijde.

In Valencia wordt al jaren een internationaal voorjaarstoernooi georganiseerd. Weliswaar hockey en geen voetbal maar volgens de ingehuurde organisatie was dat slechts een detail – in 2022 zou er een 7x7-voetbaltoernooi komen. Elf dapperen durfden dit ‘Turia Trophy’-experiment aan. Onder hen helaas geen keeper maar, alsof het zo moest zijn, stuurde Aris (de Griek) ons zijn buurman. Deze oud hockey-doelman (!), trainde enkele maanden met de recreanten mee om daarna te verhuizen naar… Valencia (!). Het klinkt onwaarschijnlijk en dat is het ook.

Na een voorspoedige vlucht, een bus-crash en een redelijke nacht werden we op vrijdagmorgen al vroeg met huurfietsen in het centrum verwacht. Bij de Torres de Serrano troffen we onze gids Santos. Alles liep goed tot een recreant de fout maakte de regionale taal (Valenciaans) ‘Catalaans’ te noemen. Hoewel deze talen identiek zijn kwam het hierna nooit meer helemaal goed. Santos nam ons nog wel mee het centrum in en wees hier en daar een oud gebouw aan. De meeste indruk maakte zijn introductie van een speciaal soort lokaal water: agua de Valencia. Op dat moment was het nog iets te vroeg voor dit geelgekleurde drankje maar later op de avond bleek het een prima vervanger van AA.

In de uurtjes voor het internationale toernooi was er tijd voor rust. Om Joop Zoetemelk te parafraseren: ‘de Turia Trophy wordt gewonnen in bed’. Rond acht uur ’s avonds, toen de temperatuur gezakt was van een verzengende 31 naar een comfortabele 30 graden, fietsten we naar de toernooilocatie. Daar wachtte een keurig kunstgrasveld in de schaduw van historische gebouwen en prachtige bomen met enkele blauwe, nauwelijks opvallende, lijnen Er was ons, 45+-spelers, een 30+-toernooi beloofd maar waarschijnlijk hadden we de leesbrillen niet goed op toen we boekten. Uit de kleedkamer kwam namelijk vooral 30- volk.  

Jeugdige arbitrage loopt op blauwe lijn met Torres Serrano op de achtergrond

Alle begin is moeilijk: onze basisopstelling was nog onzeker maar de tijd drong. Na de eerste balcontacten zag één van ons zijn kuit verdubbeld in omvang en werd één van hen uit het veld gedragen. Gelukkig kalmeerde het allemaal wat en schoten we via een keurig uitgespeelde aanval de 0-1 binnen. Buitenspel, zei de scheids in goed Spaans. Buitenspel? Opwinding alom: de onopvallende blauwe lijn op het veld, tien meter van het doel, bleek een soort buitenspelvak. Terwijl wij de mentale klap van de afgekeurde goal probeerden te verwerken scoorden de Spanjaarden. We kwamen vrij vlot terug tot 1-1 en nog even later was de wedstrijd al voorbij – na twintig hele minuten. Onvrede op de bank waar onze vijf wissels niet allemaal speeltijd hadden gekregen. Direct erna vielen we ten prooi aan het oranje team dat ook al niet aan de 30+-criteria voldeed, en ook niet aan 25+-criteria. Hun langharige spits was 19 en we verloren met 3-1 ondanks een prachtige solo van onze spits (wel 19+).

Onze jongste man laat zich er niet uit lopen door hun oudste man

Op de barbecue die volgde greep een zwart worstje de hoofdrol. Het bezorgde sommigen zware nachten – en mogelijk zelfs een leven lang nachtmerries. Na dit feestmaal trokken we de binnenstad in, daarbij aangevoerd door keeper Hans, die ‘niet wilde opscheppen’ maar zei ‘wel een paar leuke plekken’ te weten. Niets te veel gezegd: ondersteund door agua de Valencia, Spaanse temperaturen en het lokale nachtleven voldeed het aantal slaapuurtjes op zeker moment nog maar net aan de 3+-criteria.

De volgende morgen startten we vroeg, om de hitte voor te zijn. Het eerste lukte, het tweede nauwelijks. Het was ‘niet helemaal zeker’ of het blauwe team nog zou komen, aldus de organisatie. Het chagrijn over een gelijkspel tegen oude kerels zat bij hen blijkbaar dieper dan wij dachten. Het oranje team had er juist voor gekozen om een paar jongere spelers op de bank en een paar echte 30+-spelers in het veld te zetten. Na 60 minuten gedisciplineerd spel met Jeroen als uitblinker stond het 5-7 voor ons. De gasten wilden graag nog één helft doorspelen – voor ons natuurlijk geen enkel probleem. Dankzij een ingenieus koppeltjes-systeem hadden we constant een voldoende goed team in het veld én kreeg iedereen evenveel speelminuten. Met 7-8 op het bord konden we de winnende intikken – maar buitenspelangst verlamde onze spits. Gelukkig maar, want door de goal van oranje kort daarna (8-8) lag de weg open voor penalty’s – drie per team.

Hans stopte de eerste maar via een carambole (zo een die je soms op You Tube ziet) ging de bal er alsnog in. Onze eerste man miste. Daarna scoorden zij maar wij ook. Hun beste speler (20-) wou de derde penalty te mooi nemen, wij maakten gelijk. Door met om-en-om: hun langharige spits schoot keihard op de lat. Onze een-na-oudste speler bleef rustig: hard in het zijnet. Vreugde alom, ook bij onze gasten die een erehaag voor ons vormden, waarna we vaantjes, sjaals en aardige woorden uitwisselden. Als dank voor de sportiviteit en gezelligheid informeerden we hen over ons geheime wapen: agua de Valencia. De rest van de dag was er tijd voor ontspanning: sommigen bezochten het strand, anderen de oude stad, weer anderen bezochten hun bed. Het avondprogramma eindigde deze keer ietsje eerder.

Erehaag met in het midden – deemoedig naar beneden kijkend – onze penaltykoning

Na een laat en stevig ontbijt zaten we op de laatste dag alweer snel aan de ‘paellalunch’. Kilometers met paellarestaurants langs de boulevard brachten ons aan het twijfelen: is er dan naast agua nog iets dat echt Valenciaans is? Helemaal ontspannen kon niet want er hing nog een laatste activiteit in de lucht: een fietstocht rond de stad. Na een late afzegging van gids Santos worp een recreant zich op als vervanger met een loodzware slotetappe als gevolg. Via duinen zonder paden, spoorrails zonder overgangen en gravelwegen zonder schaduw lukte het uiteindelijk toch om de bewoonde wereld te bereiken. Na het beklimmen van de laatste col konden we, in het gezelschap van lege tafels en keffende hondjes, even bijtanken.

De fietsen moesten aan het begin van de avond terug, en wij ook – naar Nederland. Het eerste Spaanse weekend was een succes, al zeggen we het zelf. Een zeer hartelijke ontvangst bij Club Deportivo Serranos, schitterend weer in een prachtige stad waar men heel lekker water heeft. Het trainingskamp had een week later al effect op het Marco Beijaart 45+-toernooi bij Saestum: twee Jonathan-teams in de finale tegen elkaar met in de basis van beide teams de Valencianen.

De Valencia-voorhoede vindt even tijd voor een persmoment